ถ้ารั้งไม่ไหว..ก็ปล่อยมือ ยื้อไม่ไหว ก็ปล่อยเขาไปเถิด

ช่วงหลายปีที่ ผ่ า น มาฉันกำลังเดินอยู่บนถนนเล็กๆที่สองข้างทางเป็นเหวฉันเดินตามคนๆนึงเดินตามด้วยความซื่อสัตย์ อ ย่ า ง ไม่มีข้อแม้ตลอดทางฉันเห็นแต่แผ่นหลังของเค้า

ฉันก็ตามไปอย่ างเชื่อใจ เขาก็หันมามองฉันเป็นพักๆฉันเองที่เป็นคนตัดสินใจมาเลือกมาเดินตามเขา ฉันจึงเดินต่อไปเรื่อยๆระหว่างทาง ฉันไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ แต่เขาก็ได้โรยเศษ

แก้วทิ้งไว้บนพื้นขณะที่เดินตาม ฉันไม่เคย ร ะ วั ง ตัวใดๆ เพราะตามองอยู่แต่ที่หลังของเค้าด้วยความไว้ใจฉันรู้สึก เ จ็ บ ที่เท้าแล้ว แต่ฉันก็ยังเดินตามต่อการขอ โ ท ษ และ

การให้ อ ภั ย เกิดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า แต่เค้าก็ยังทำอีกจนในที่สุด พื้นที่เราเดินก็เต็มไปด้วยเศษแก้ วชิ้นเล็กๆมากมายที่คอยทิ่มตำเท้าฉันอยู่ตลอด ทุ ก ก้าวที่เดินแน่นอนว่ามันก็

มีบางช่วงที่เป็นพื้นดินธรรมดา บางช่วงที่เป็นพื้นหญ้านุ่มๆบ้างแต่เดินไปไม่นานก็กลับไปเจอเศษแก้วอีกที่ตลกคือ ฉันก็ยังคงทนเดินต่อไปเรื่อยๆ เพราะคิด เ สี ย ดายที่อุส่าต์เดินตาม

มาตั้งนานแล้วและ ด้วยความหวังจาก เ สี ย ง พูดของเค้า ที่ตะโกนมาเรื่อยๆ ว่าเค้าจะหยุดการกระทำแบบนี้แล้วนะความเจ็ บปวดมันเพิ่มขึ้นมาอีก เมื่อมีเด็ กคนนึงเกิดขึ้นมา

จากที่เดินด้วยน้ำหนักเราคนเดียวกลายเป็นต้องเดินโดยอุ้มลูกไว้ที่แขนเพื่อไม่ให้เค้าโดนเศษแก้ วไปด้วยลูกโตขึ้น ทุ ก วัน น้ำหนักก็มากขึ้น ทุ ก วันตามไปด้วย ในที่สุดเราก็เดินมาจน

ถึงทางแยกทางแยก 2 ทาง คือทางตรงทางเดิมที่แม้จะมีเศษแก้วปะปรายให้เห็นแต่ก็ยังคงมีแผ่นหลังที่คุ้นเคยกับรอยยิ้มจริงใจของเค้าที่เหมือนคอยให้ความหวังว่าเค้ากำลังจะเลิกโรยเศษ

แก้วแล้วหรือ จะเลี้ยวออกไปอีกทาง ที่มันโครตมืดและไม่รู้จะมีอะไรอยู่ข้างหน้าในใจคิดว่า ไม่ว่าจะเลือกทางไหนเราจะพาลูกไปด้วย ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเราจะไม่ปล่อยลูกแน่นอน

ที่ทางแยก…ฉันมองลงไปที่เท้าตัวเอง ตอนนี้มันดูไม่เหมือนเท้าอีกต่อไปมันเต็มไปด้วย บ า ด แ ผ ล นับไม่ถ้วน มันเจ็ บ มันชา วนไปเรื่อยๆวันนี้…. ฉันตัดความ เ สี ย ด า ย เวลาที่

ผ่ า น มาไว้ที่ตรงทางแยกนั้นแล้วเลือกเดินทางใหม่ ทางที่ไม่มีใครเดินนำหน้า และ ไม่ได้เดินตามใครอีก

มันทั้ง โ ค ต ร มืด ทั้งไม่รู้จักเส้นทาง และ ไม่รู้จะเจอกับอะไรอีกแต่อย่ างน้อยที่สุดทางนี้ก็ไม่มีเศษแก้วอีกแล้วแน่นอนว่า เมื่อไม่มีเศษแก้ว ฉันจึงกล้าที่จะวางลูกลงกับพื้นแล้วจับมือกัน

เดินแทนการอุ้มฉันรู้สึกดีขึ้นอย่ างประหลาดจากที่เป็นแต่ผู้ตามที่ซื่อสัตย์ ฉันรู้ทันทีว่าตอนนี้ฉันต้องมาเป็นผู้นำที่เข้มแข็งแทนในวินาทีนี้เลยเพราะ ฉันกำลังจะมี เ ด็ ก อีกคนนึงเดินตามหลัง

ของฉันตอนนี้ฉันยังเดินต่อไม่ค่อยไหวเลยจากนี้ฉันอาจจะนั่งลงใช้เวลาในการ รั ก ษ า เท้าไปซักพักแต่ไม่นานหรอกฉันจะลุกขึ้นแล้วเดินต่อ เดินไปไ อ้ ทางที่แม่งโครตมืดนี่แหล่ะ

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า… ฉันยังอยู่ ฉันยังไม่เป็นไร ฉันจะไปต่อ ฉันจะไปได้โดยไม่ต้องเดินตามใครอีก และฉันไม่กลัวอะไรอีกแล้ว

ที่มา : b i t c o r e t e c h