ตอนที่แม่เริ่มออกเดินทาง ตั้งแต่สมัยยังเด็ ก แม่เป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่มีความฝัน มีชีวิตเป็นของตัวเอง เหมือนกับเรา
แม่ได้ผ่ านมาเจอความรักและได้มีชีวิตคู่ที่หวังจะสร้างเป็นครอบครัว ผ่ านวันคืนที่ทำให้ตื่นเต้นที่สุด
นั่นคือ วันที่รู้ว่ามีเราอยู่ในครรภ์ของแม่นั่นแหละ นั่นเป็นจุดเริ่มต้นของเวลากว่า 9 เดือนที่แม่ต้องแบกน้ำหนัก กว่า 10 โล
และแม่ก็เริ่มใช้ชีวิตที่ระมัดระ วังกว่าเดิม แม่กลัวว่าลูกในท้องของแม่จะเป็น อั น ต ร า ย
แล้ววันที่แม่เ จ็บป วดแสนสาหัสนั้นก็ได้มาถึง วันแรกที่แม่ได้เห็นหน้าของเรา มันเต็มไปด้วยความสุข ความอิ่มเอมใจ
แต่แม่ก็เ จ็บปว ด ชีวิตส่วนตัวของแม่นั้น ไม่ใช่เรื่องสำคัญต่อไปแล้ว ความฝันอาจถูกพักไว้บ้าง แต่ก็เต็มใจ
ข้าวของเครื่องใช้ลดลงให้เหลือเท่าที่จำเป็น รูปร่างหน้าตา อันสวยงามของผู้หญิงคนนี้
ไม่สำคัญเท่าลูกของแม่แม้แต่น้อย เรื่องอื่น ๆ ของแม่ช่างมันก่อน
อนาคตของตัวเองที่แม่เคยคิดถึง ถูกแทนที่ด้วยอนาคตของลูก ๆ จนหมดสิ้น
เราจะเป็นเ ด็กดีหรือเปล่า เราจะเรียนอะไร เราจะได้น้อยกว่าลูกคนอื่นมั้ย
เรามีความสุขไหม แม่พย าย ามทุ ก อย่ างให้เราได้รับสิ่งที่ดีที่สุดจากแม่
ให้เด็ กน้อยของแม่เติบโตเป็นคนที่ดี เหนื่อยนะแต่แม่จะสู้เพื่อให้เราเติบโต
แม่เริ่มพบกับความห่างเหินของลูกที่เคยตัวเล็ก แม่ไม่ได้เป็นเพื่อนเล่นที่เราเคยสนุกด้วยแล้ว
แต่แม่เห็นใบหน้าที่เราหงุดหงิดใส่มากขึ้น และเวลาเดียวกัน ก็เห็นรอยยิ้มที่แม่เคยได้รับ
แต่ผู้รับกลายเป็นเพื่อนของเรา น้อยใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้
วันที่แม่โล่งใจเป็นที่สุด คือวันที่เราเรียนจบ แม่ฝ่าฟั นมามากมาย กว่าจะได้ปริญญาใบนี้มา
แม่คิดว่าคงหมดห่วงแล้วลูกเอ๋ย ในขณะที่แม่มองดูเราถ่ายรูปสนุกสนานกับเพื่อนบัณฑิตนั้น
แม่ก็รู้ตัวแล้วว่า แม่คิดผิดแล้ว ลูกจะได้งานที่ดีหรือเปล่า
ลูกจะมีแฟนที่รักลูกมั้ย แล้วจะเหมือนที่แม่รักมั้ย เขาจะดูแลลูก เหมือนที่แม่ดูแลหรือเปล่า
หากแม่ไม่อยู่แล้ว ลูกจะอยู่ต่ออย่ างไร แม้โตแค่ไหน แม่ก็เห็นภาพเ ด็กตัวน้อย ๆ ของแม่เสมอ
ลูกของแม่ค่อย ๆ ออกเดินทางในชีวิตของตัวเอง เรามีครอบครัว มีลูก มีบทบาทเพิ่มขึ้น
จนบทบาทการเป็นลูกของแม่น้อยลงไปทุ กที แม่รู้แล้วว่า คงต้องปล่อยวาง ลูกมีชีวิตของลูกแล้วล่ะ
แต่แม่ไม่เคยวางได้เลย แม่ยังรักและห่วงลูกเสมอนะ อย่ าลืมแม่นะลูก เมื่อแม่แ ก่ตัวลง
พร้อมกับนับถอยหลังการจากลา เป็นการเดินทางช่วงสุดท้าย ที่ต้องเผชิญความเ สื่อมถอย
สองแขนที่เคยอุ้มลูกมาหลายปี ยกอะไรมากไม่ได้แล้ว สองขาที่เคยพาลูกไปไหนต่อไหน
ก็ต้องใช้ไม้เท้าพยุง วาจาที่เคยเป็นเ สียงกล่อมลูก เริ่มพูดไม่รู้เรื่อง
ส มองที่เคยใช้ช่วยลูกให้เติบโต เริ่มลางเลือน หัวใจที่เคยสู้ฝ่าฟั นปัญหาให้ลูก เริ่มบีบตัวน้อยลง
แม่ก็เหมือนก้อนน้ำแข็ง ที่วางตั้งอยู่กลางแดด
วันนี้ระหว่างที่เราเดินทางในชีวิตของเรา ลองหันไปมองหน้าแม่บ้างนะ
มองเข้าไปให้เห็นถึงการเดินทางที่ผ่ านมาของแม่ วันนี้แม่เดินทางมาไกลมากจริง ๆ
ขอแค่อย่ าลืมการเดินทางที่ผ่ านมาของแม่ เพราะนี่คือ การเดินทางของความรักที่วิเศษ
แด่แม่และลูกของแม่ทุ กคน คำพูดบางคำนั้น อาจเปลี่ยนชีวิตบางคนได้
ขอบคุณที่มา : 1 0 8 r e s o u r c e s
