มี เ ด็ กชายคนนึงอย ากเลี้ยงปลาท อง เขาขอร้องให้พ่อซื้อให้ พ่อก็ซื้อให้ตามที่ลูกชายร้องขอ
เ ด็ กชายดีใจเฝ้าดูแลเอาใจใส่ เล่นกับปลาท องทุ กวันแต่เมื่อเวลาผ่ านไป เ ด็ กชายเริ่มเบื่อและ
เจอสิ่งอื่นที่น่าสนใจกว่า เขาทิ้งปลาท องไว้ในตู้ แล้วไม่เล่นกับปลาท องเหมือนเช่นเคย
ทว่า ทุ กครั้งที่ปลาท องเห็นหน้าเด็ กชาย ปลาท องมักจะกระโดดขึ้นผิวน้ำไปมา
ด้วยความดีใจหวังเพื่อให้เ ด็ กชายหันมาสนใจแต่กลับไม่มีวี่แววของเ ด็ กชายวันหนึ่ง
เมื่อเด็ กชายสังเกตเห็นว่าปลาท องของเขาเงียบผิดปกติ เขาจึงลองเคาะตู้กระจกใส
หวังเพื่อเรียกปลาท องตัวน้อย แต่ปลาท องก็ได้จากไปเสี ยแล้ว เ ด็ กชายเสี ยใจ
และเสี ยดายว่า ช่วงเวลาที่ผ่ านมา เขาปล่อยปละละเลยบางสิ่ง กว่าจะรู้ตัวก็ไม่อาจแก้ไขอะไรได้อีก
แล้ว บางครั้งคนเรา มักจะมองข้ามสิ่งที่อยู่ใกล้ตัวมากที่สุด และเลือกที่จะให้ความสำคัญกับสิ่งที่อยู่ไกลตัว
จนเมื่อถึงวันนึงสิ่งที่เราคิดว่า มันยังคงอยู่ตรงนี้ มันอาจจะไม่มีอยู่อีกแล้วก็ได้ ชีวิตคนเรา
ไม่อาจคาดเดาได้ทุ กสิ่งจงรั ก ษ า สิ่งที่สำคัญที่สุดเอาไว้ให้ดี ๆ อย่ าปล่อยให้เวลาล่วงเลยผ่ านไป
จนไม่สามารถแก้ไขอะไรได้อีก แล้วต้องมาเสี ยใจภายหลัง อย่ าให้มีคำพูดที่ว่า ถ้ารู้อย่ างนี้ เลยนะ
เพราะว่าวันนี้พรุ่งนี้ อาจจะไม่มี ไม่อยู่ แล้วก็ได้
ขอบคุณที่มา : sabuyjaijung
