เมื่อตอน ที่แม่เริ่มออกเดินทาง แม่ก็เป็น เ ด็ ก ผู้หญิงคนหนึ่ง ผ่ า น คืนวันมีความฝัน มีชีวิตเป็นของตัวเองเหมือนกับเรา แม่เดินทางมาเจอความรัก
มีชีวิตคู่ ที่หวังจะสร้างเป็นครอบครัว ผ่ า น วันที่ตื่นเต้นที่สุด คือวันที่รู้ว่า ในครรภ์ของแม่ มีเราอยู่ในนั้นเป็นจุดเริ่มต้น ของเวลากว่า 9 เดือน ที่แม่ต้อง แบกน้ำหนักกว่า 10 กิโลกรัม
แม่เริ่มใช้ชี วิ ต อ ย่ า ง ระมัด ร ะ วั ง มากขึ้น แม่กลัวว่าลูกในท้องของแม่จะเป็น อั น ต ร า ย และวันที่แม่ เ จ็ บ ป ว ด แสนสาหัสก็มาถึง วันแรกที่ แม่ได้เห็นหน้าเรา
“เต็มไปด้วยความสุข แต่แม่ก็ เ จ็ บ ป ว ด ” ชีวิตส่วนตัวของแม่ ไม่ใช่เรื่องสำคัญอีกต่อไปความฝันอาจถูกพักไปบ้าง แต่ก็เต็มใจ ข้าวของเครื่องใช้ลดลงเหลือเท่าที่จำเป็น
รูปร่างหน้าตาที่สวยงามของผู้หญิงคนหนึ่ง ไม่สำคัญเท่าลูกของแม่อีกแล้ว“เรื่องอื่นๆ ของแม่ ช่างมันก่อนเถอะ” อนาคตของตัวเองที่แม่เคยคิดถึง
ถูกแทนที่ด้วยอนาคตของลูกจนหมดสิ้น เราจะปลอดภัยไหม เราจะเป็น เ ด็ ก ดีหรือเปล่าเราจะเรียนอะไร เราจะได้น้อยกว่ า ลูกคนอื่นไหม แม่ พ ย า ย า ม ทุ ก อ ย่ า ง ให้เราได้รับสิ่งที่ดีที่สุด
แม่เสก ทุ ก อ ย่ า ง ให้ เ ด็ ก น้อย ของแม่เติบโต อ ย่ า ง ดี “เหนื่อยนะ แต่แม่จะสู้”แล้วเราก็เติบโต แม่เริ่มพบกับความห่างเหินของลูกที่เคยตัวเล็ก
แม่ไม่ได้เป็นเพื่อนเล่น ที่เราเคยสนุกด้วยแล้ว แม่เห็นใบหน้า ที่เราหงุดหงิดใส่มากขึ้นขณะเดียวกันก็เห็นรอยยิ้มที่แม่เคยได้รับ แต่ผู้รับก ล า ย เป็นเพื่อนของเรา “น้อยใจ แต่ทำอะไรไม่ได้”
วันที่แม่โล่งใจ อ ย่ า ง ที่สุด คือวันที่เราเรียนจบ แม่ฝ่าฟั น มามากมายกว่าจะได้ปริญญาใบนี้มาแม่คิดว่าหมดห่วงแล้ว ลูกเอ๋ย แต่ขณะที่แม่มองดูเราถ่ายรูป
สนุกสนานกับเพื่อนบัณฑิต แม่ก็รู้ตัวว่าแม่คิดผิด แล้วลูกจะได้งานที่ดีหรือเปล่าลูกจะมีแฟนที่รักลูกเหมือนที่แม่รักไหม เขาจะดูแลลูก อ ย่ า ง ที่ แม่ทะนุถนอมหรือเปล่า
ถ้าแม่ไม่อยู่แล้วลูก จะอยู่ต่อยังไง “โตแค่ไหนแม่ ก็เห็นภาพ เ ด็ ก ตัวน้อย ๆ ของแม่เสมอ”ลูกของแม่ค่อยๆ ออกเดินทา ง ในชีวิตของตัวเอง เรามีครอบครัว มีลูก มีบทบาทเพิ่มขึ้น
จนบทบาทการเป็นลูกของแม่น้อยลงกว่าเดิม แม่รู้แล้วว่าถึงเวลาต้องปล่อยวางลูกมีชีวิตของลูกแล้ว แต่แม่ไม่เคยว า ง ได้เลย แม่ยังรักและห่วงลูกของแม่เสมอ “อ ย่ า ลืมแม่นะลูก”
แม่ แ ก่ ตัวลงพร้อมกับนับถอยหลังการจากลา เป็นการเดินทางช่วงสุดท้ายที่ต้องเผชิญความเสื่อมถอย สองแขนที่อุ้มลูกมาหลายปี ยกอะไรมากไม่ได้แล้ว
สองขาที่เคยพาลูกไปไหนต่อไหน ต้องใช้ไม้เท้าพยุง วาจาที่เคยเป็น เ สี ย ง กล่อมลูกเริ่มพูดไม่รู้เรื่อง ส ม อ ง ที่เคยใช้ช่วยลูกให้เติบโต เริ่มลางเลือน หัวใจที่เคยสู้
ฝ่ า ฟั น ปัญหาให้ลูก บีบตัวน้อยลง “แม่เหมือน ก้ อ น น้ำแข็ง ที่วางตั้งอยู่กลางแดด”วันนี้ระหว่างที่เราเดินทางในชีวิตของเรา ลองหั น ไปมองหน้าแม่ของเราให้เต็มตา
มองเข้าไปให้เห็นถึงการเดินทางที่ ผ่ า น มาของแม่ วันนี้แม่เดินทางมาไกลมากแล้วขอแค่ อ ย่ า ลืม การเดินทางที่ ผ่ า น มาของแม่ นี่เป็นการเดินทางของความ รั ก ที่วิเศษที่สุด
แด่แม่และลูกขอ ง แ ม่ ทุ ก คน “เพราะคำพูดบางคำ เปลี่ยนชีวิตบางคน”
แหล่งที่มา ยืนยิ้ม
