มือของผู้ให้อยู่สูงกว่ามือของผู้รับ ชื่อของผู้ให้น่าจดจำ
กว่าชื่อของผู้ขอ เกียรติของผู้ให้ กรุ่นหอมอยู่เหนือ
ก า ล สมัย ยิ่งกว่าเกียรติศักดิ์ของนักรบและปวงวีรบุรุษ
การให้
จึงเป็นความสุขแท้ทั้งเวลาก่อนให้
ขณะที่ให้และหลังจากได้ให้ไปแล้ว
การให้
แค่เพียงคิดจะทำใจก็ยังเป็นสุข
ครั้นได้ให้แล้วจิตใจก็แช่มชื่นเบิกบาน
เมื่อวันเวลา ผ่ า น ไป หวนกลับไปรำลึก ถึง ด ว ง
หน้าอันเปี่ยมสุขของผู้รับ ความปีติสุข
ก็ย้อนกลับมาทำให้หัวใจอิ่มเอม
การ เ สี ย สละแบ่งปัน
เป็นทั้งความสมาน คือ ความสามัคคีปรองดองระหว่าง
กันและกัน และเป็นกุศโลบายในการสร้างความเสมอ
คนที่ไม่เคยเป็นผู้ให้ ย่อม ย า ก ที่จะได้รับ “การให้” มอง อ ย่ า ง
ธรรมดาดูเหมือนว่า เป็นการ สู ญ เ สี ย แต่แท้ที่จริงแล้ว ผู้ให้ คือ
ผู้ที่ได้รับต่างหาก คนที่เป็นผู้ให้จึงมีเกียรติคุณเกริกกระจาย ชั่ ว ฟ้าดินสลาย
ทั้งนี้นั่นเป็นเพราะ “โลกคารวะผู้ให้ แต่บอดใบ้ต่อผู้กอบโก ย แ ล ะโ ก ง กิ น…”
ขอขอบคุณเรื่องราวดีๆ : ธรรมะรับอรุณ ท่าน ว.วชิรเมธี
