ยิ่งรั้งมีแต่ เ จ็ บ ยื้อไม่ไหวก็ปล่อยไป

ช่วงหลายปีที่ผ่ านมา ฉันกำลังเดินอยู่บนถนนเล็ก ๆ ที่สองข้างทางเป็นเหว ฉันเดินตามคน ๆ นึง

เดินตามด้วยความซื่อสัตย์อย่ างไม่มีข้อแม้ ตลอดทางฉันเห็นแต่แผ่นหลังของเค้า

ฉันก็ตามไปอย่ างเชื่อใจ เขาก็หันมามองฉันเป็นพัก ๆ

ฉันเองที่เป็นคนตัดสินใจเลือกมาเดินตามเขา ฉันจึงเดินต่อไปเรื่อย ๆ ระหว่างทาง ฉันไม่รู้ว่า

เขาคิดอะไรอยู่ แต่เขาก็ได้โรยเศษแก้วทิ้งไว้บนพื้น ขณะที่เดินตามฉันไม่เคยระวั งตัวใด ๆ

เพราะตามองอยู่แต่ที่หลังของเค้า ด้วยความไว้ใจ

ฉันรู้สึกเจ็ บที่เท้าแล้ว แต่ฉันก็ยังเดินตามต่อ การขอโ ทษและการให้อภั ยเกิดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า

แต่เค้าก็ยังทำอีก จนในที่สุดพื้นที่เราเดินก็เต็มไปด้วยเศษแก้วชิ้นเล็ก ๆ มากมาย

ที่คอยทิ่มตำเท้าฉันอยู่ตลอดทุ กก้าวที่เดิน

แน่นอนว่ามันก็มีบางช่วงที่เป็นพื้นดินธรรมดา บางช่วงที่เป็นพื้นหญ้านุ่ม ๆ บ้าง แต่เดินไปไม่นาน

ก็กลับไปเจอเศษแก้วอีก ที่ตลกคือฉันก็ยังคงทนเดินต่อไปเรื่อย ๆ เพราะคิดเสี ยดาย

ที่อุตส่าห์เดินตามมาตั้งนานแล้ว

และด้วยความหวังจากเ สียงของเค้า ที่ตะโกนมาเรื่อย ๆ ว่าเค้าจะหยุดการกระทำแบบนี้แล้วนะ

ความเ จ็ บ ป ว ดมันเพิ่มขึ้นมาอีก

เมื่อมีเ ด็กคนนึงเกิดขึ้นมา จากที่เดินด้วยน้ำหนักเราคนเดียวกลายเป็นต้องเดินโดยอุ้มลูกไว้ที่แขน

เพื่อไม่ให้เค้าโดนเศษแก้วไปด้วย ลูกโตขึ้นทุ กวัน น้ำหนักก็มากขึ้นทุ กวันตามไปด้วย

ในที่สุดเราก็เดินมาจนถึงทางแยก 2 ทาง คือทางตรงทางเดิม

ที่แม้จะมีเศษแก้วปะปรายให้เห็น แต่ก็ยังคงมีแผ่นหลังที่คุ้นเคย กับรอยยิ้มจริงใจของเค้า

ที่เหมือนคอยให้ความหวัง ว่าเค้ากำลังจะเลิกโรยเศษแก้วแล้ว หรือจะเลี้ยวออกไปอีกทาง

ที่มันโคต รมืดและไม่รู้จะมีอะไรอยู่ข้างหน้า

ในใจคิดว่าไม่ว่าจะเลือกทางไหน เราจะพาลูกไปด้วย ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เราจะไม่ปล่อยลูกแน่นอน ที่ทางแยก

ฉันมองลงไปที่เท้าตัวเอง ตอนนี้มันดูไม่เหมือนเท้าอีกต่อไป มันเต็มไปด้วยบ าดแผ ลนับไม่ถ้วน

มันเ จ็บ มันชา วนไปเรื่อย ๆ วันนี้ ฉันตัดความเสี ยดายเวลาที่ผ่ านมา

ไว้ที่ตรงทางแยกนั้น แล้วเลือกเดินทางใหม่ทางที่ไม่มีใครเดินนำหน้า และไม่ได้เดินตามใครอีก มันทั้งโค ตรมืด

ทั้งไม่รู้จักเส้นทาง และไม่รู้จะเจอกับอะไรอีกแต่อย่ างน้อยที่สุด ทางนี้ก็ไม่มีเศษแก้วอีกแล้ว

แน่นอนว่าเมื่อไม่มีเศษแก้ว ฉันจึงกล้าที่จะวางลูกลงกับพื้น

แล้วจับมือกันเดินแทนการอุ้ม ฉันรู้สึกดีขึ้นอย่ างประหลาด จากที่เป็นแต่ผู้ตามที่ซื่อสัตย์

ฉันรู้ทันทีว่าตอนนี้ ฉันต้องมาเป็นผู้นำที่เข้มแข็งแทน ในวินาทีนี้เลย เพราะฉันกำลังจะมีเด็ ก

อีกคนนึงเดินตามหลังของฉัน

ตอนนี้ฉันยังเดินต่อไม่ค่อยไหวเลย จากนี้ฉันอาจจะนั่งลง ใช้เวลาในการรั กษาเท้าไปซักพักแต่ไม่นานหรอก

ฉันจะลุกขึ้นแล้วเดินต่อ เดินไปในทางที่แม่งโค ตรมืดนี่แหละ นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ฉันยังอยู่

ฉันยังไม่เป็นไร ฉันจะไปต่อ ฉันจะไปได้โดยไม่ต้องเดินตามใครอีก และฉันไม่กลัวอะไรอีกแล้ว

ขอบคุณที่มา : yimlamun