หัดเดินคนเดียวบ้าง ไม่มีใคร “อยู่กับคุณ” ได้ตลอดไป

กำแน่นเท่าใดก็สูญเสี ยมากเท่านั้นเหมือนกับการกำทราย

นั่นแหละยิ่งคุณกำแน่น ทรายก็ร่วงออกจากมือมากเท่านั้น

ที่ควรถนอมจงรู้ถนอมเพราะเมื่อใดที่คุณสูญเสี ยไป สิ่งนั้น

คนนั้นอาจเป็นสิ่งที่มีค่าที่ทำให้คุณเจ็ บป วดและเสี ยใจที่

สุดก็เป็นได้เมื่อใดที่รู้สึกสิ้นหวังหากอย ากร้องไห้ก็ร้อง

ออกมาเถอะแต่เมื่อร้องจนหนำใจแล้วก็ต้องลุกขึ้นยืนหยัด

อีกครั้งให้ได้ความซาบซึ้งทดแทนความผูกพันไม่ได้ไม่ว่า

จะเป็นใคร เพื่อนหรือคนแปลกหน้าคุณต้องเรียนรู้ที่จะยิ้ม

แม้ในใจจะร่ำไห้สะอื้นสักเพียงใดเพราะมนุษย์ทุ กคนต่าง

มีความเห็นแ ก่ตัวจงอย่ าไปคาดหวังว่าจะมีใครดีต่อคุณ

โดยปราศจากเงื่อนไข

หากใครคนหนึ่งไม่มีค่าเพียงพอให้คุณถนอมก็ต้องฝึกปล่อย

ฝึกวาง ฝึกทิ้งอย่ าเลือกคบคนที่รูปร่างหน้าตา

จงเรียนรู้ที่จะชื่นชมคนที่ความสามารถ และหากคุณคิดว่าตัวเอง

สู้คนอื่นเขาไม่ได้อย่ าได้น้อยเนื้ อต่ำใจเพราะคุณ ก็เป็นคน

ธรรมดาเหมือนคนอื่นทั่ว ๆ ไปพ่อแม่คือคนที่รักและปรารถนาดี

ต่อคุณมากที่สุดอย่ าคิดถึงท่านเฉพาะตอนไม่มีเงิ น

อย่ าคิดว่าในสายตาพ่อแม่ คุณยังเป็นเด็ กอยู่ตลอดเวลา

อันนี้ก็ถูก ถูกในมุมของพ่อแม่แต่ไม่สงส ารพ่อแม่เหรอ

ที่มีลูกไม่รู้จักโตสักทีไม่มีอะไรเหมือนเดิมเพราะทุ กสิ่ง

เปลี่ยนไปทุ กเวลาทุ กนาทีอย่ าเอาวิ ธีการเก่า ๆ มาแก้ไข

ปัญหา คนสองคนรักกันอาจไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอดเวลา

อย่ าเอาแต่พร่ำเพ้อ อย่ าเอาแต่เรียกร้อง เพราะสิ่งนี้อาจ

เป็นชนวนที่ทำให้คนสองคนห่างไกลกันมากกว่าเดิม

หนทางของชีวิตนั้นย าวไกลจงเรียนรู้ที่จะเดินลำพังบ้าง

เผื่อวันใดที่คนอื่นไม่ได้สนใจคุณเหมือนเดิมก็ไม่ต้องเสี ย

ใจเพราะทุ กคนต่างมีเส้นทางของชีวิตที่ต้องเดินเหมือน

กันไม่มีใครเดินเคียงคู่คุณไปจนถึงปลายทางอย่ าให้ใค

รคนใดคนหนึ่งหรือเรื่องราวใดเรื่องราวหนึ่ง กลายเป็น

ทั้งหมดในชีวิตคุณความโ ชคร้า ยของมนุษย์ ถือกำเนิด

ขึ้นจากการไม่ชอบที่จะอยู่เพียงลำพัง

ขอบคุณที่มา : pagejaidee