สามีทำงานเป็นช่างปูนในชนบท เมื่อทำงานได้ระยะหนึ่งก็ได้เลื่อนขั้นขึ้นมา
“เป็นหัวหน้าช่างปูน” หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ได้ก่อตั้งเป็นบริษัท
รับเหมาก่อสร้างขึ้นมาเป็นของตัวเอง
และต่อมาบริษัทก่อสร้างของเขาก็ได้กลายเป็นบริษัทที่มีชื่อเสี ยงใหญ่โตพอสมควร
ได้พบปะสังสรรค์กับคนและสังคมมากขึ้น และสิ่งนี้คือจุดเริ่มต้นที่กลายเป็นจุดเปลี่ยน
และเกิดสิ่งยั่ ว ยุ ในใจของเขาเมื่อกลับมาบ้านเขามองรูปร่างและลักษณะภรรย าของเขา
ก็รู้สึกเหนื่อยหน่ าย… คิดถึงแต่อดีตในช่วงชีวิตที่ลำบากย ากจนมา
และคิดว่าชีวิตคู่ของทั้งสองควรจะยุติลงได้แล้ว เขาจึงฝากเงิ นในบัญชีให้กับภรรย า
ของเขา 100 ล้านหยวน
ซึ่ง…เขาคิดว่าเพียงพอต่อการซื้อบ้านใหม่ในเมือง เขาได้วางแผนชีวิตให้กับของภรรย าไว้
เพราะหากเขาไม่ทำแบบนี้แล้วเขาจะรู้สึกแ ย่ และรู้สึกว่าเป็นคนไม่มีความรับผิดชอบ
และไม่ต้องการให้ภรรย าต้องลำบากเมื่อเขาขอแย กทางกัน สุดท้ายเขาก็ได้มาพูดคุยกับภรรย า
เธอยอมรับ และรับฟังข้อเสนอด้วยแววตาที่สงบอ่อนน้อมถ่อมตน เมื่อถึงกำหนดเวลาที่
ต้องย้ายออกจากบ้าน ในช่วงบ่ายโมง
เขาบอกภรรย าว่าจะกลับมาช่วย ภรรย าย้ายของ และเป็นการจบในการใช้ชีวิตที่อยู่ร่วมกันมา 20 ปี
ตลอดช่วงเช้าเขาทำงานด้วยจิตใจที่ว้าวุ่น เพราะว่ารีบกลับบ้าน เมื่อมาบ้านก็พบว่า
ภรรย าไม่อยู่ที่บ้านแล้ว
พบเพียงแต่กุญแจบ้านพร้อมกับสมุดบัญชี ที่เขาฝากเงิ นให้จำนวu 100 ล้านหยวนวางไว้
พร้อมจดหมายที่เขียนว่า “ฉันไปแล้วนะ” ฉันจะกลับไปอยู่บ้านกับแม่ ผ้าปูเตียงซักเสร็จ
และตากแห้งหมดแล้ว พับเก็บไว้ให้ที่ห้องแต่งตัวมุมขวาของตู้เวลาอากาศหนาว
อย่ าลืมเอาออกมาใช้
ส่วนเสื้อเชิ๊ตแขวนอยู่ในตู้เสื้อผ้า ถุงเท้า และเข็มขัดเก็บไว้ชั้นล่างของตู้เสื้อผ้านะคะ
หลังจากที่ฉันไปแล้วอย่ าลืมกินย า กระเพาะด้วยนะคะ คุณไม่ค่อยดี ฉันให้เพื่อนซื้อย าไว้ให้
คุณน่าจะพอกินถึงครึ่งปี
และยังมีอีกเรื่อง..! คุณชอบลืมกุญแจบ้านเป็นประจำฉันเลยฝากกุญแจสำรองไว้ที่ป้อมย าม
ถ้าลืมก็ไปเอาที่ป้อมย ามได้ ในตอนเช้า ก่อนออกไปทำงานอย่ าลืมปิดหน้าต่าง
เพราะถ้าฝนต กจะสาดเข้าบ้านทำให้พื้นบ้านเปียกและเสี ยได้ ฉันทำเกี๊ยวที่คุณชอบไว้ให้อยู่ในห้องครัว
กลับมาก็ต้มกินเองได้นะ ป ล. “ด้วยรักแล้วห่วงใยเสมอ”
ลายมือของเธอในจดหมาย เขียนได้แ ย่มาก แต่ตัวหนังสือทุ กตัวแสดงถึงความจริงใจสุดซึ้ง
และทำให้เขารู้สึกเจ็ บตรงหัวใจ
เขานั่งมองเกี๊ยวที่เธอห่อเก็บไว้ให้เขา ทำให้นึกถึงเมื่อ 20 ปีก่อน
นึกถึงช่างปูนจน ๆ คนหนึ่ง นึกถึงเสี ยงสับผักที่เตรียมห่อเกี๊ยวให้เขา ทำให้เขามีความสุข
และสัญญากับตัวเองไว้ว่า “ฉันจะต้องทำให้ผู้หญิงคนนี้มีความสุขที่สุด”
(เมื่อคิดได้ก็รีบขับรถไปตามหาภรรย าทันที)
และได้เจอเธอรอรถอยู่ที่สถานีรถไฟ ร่า งกายเขาเต็มไปด้วยเหงื่อและพูดออกไปว่า..”คุณจะไปไหน ?
ผมเพิ่งเลิกงาน เหนื่อยมาทั้งวัน กลับบ้านยังไม่ได้กินข้าว หน้าที่ภรรย าเขาทำกันแบบนี้หรือไง..!!”
“ตามผมกลับบ้านเดี๋ยวนี้.!”
เมื่อเธอได้ฟังก็น้ำตาคลอ ค่อย ๆ ลุกขึ้นและเดินตามหลังเขาไปจากรอยน้ำตากลายเป็นรอยยิ้ม
แต่เธอไม่รู้ว่าผู้ชายที่เดินอยู่ด้านหน้าตอนนั้นร้องไห้หนักมากขนาดไหน
ขณะที่เขาขับรถตามหาเธออยู่นั้นเขากลัวว่า..จะหาเธอไม่เจอ
กลั วว่า..จะต้องสูญเ สียเธอไปตลอดชีวิต
เขาได้แต่ด่ า.. และโท ษ ตัวเองว่าทำไมถึงคิดไม่ได้ทำไมถึงทิ้งผู้หญิงที่เขารักมาก
ผู้หญิงที่อยู่ร่วมทุ กข์ร่วมสุขกันมา 20 กว่าปี ที่กลายเป็นอีกส่วนหนึ่งของชีวิตที่ข าดไม่ได้
“ความสุขที่แท้จริง” ไม่ใช่จำนวนเงิ นในสมุดบัญชี แต่มันคือ รอยยิ้มของคนที่รักต่างหาก
เมื่อคุณได้มีความรักและพบกับคนที่พร้อมจะอยู่เคียงข้างคุณไม่ว่าจะเวลาสุขหรือเศร้ าแล้ว
คุณก็ควรที่จะดูแลใส่ใจให้ความสำคัญกับเขาคนนั้นมาก ๆ สิ่งใหม่ ๆ อาจทำให้คุณรู้สึกตื่นเต้น
แต่สิ่งที่จะทำให้คุณสงบและสบายใจได้ ก็คือคนที่พร้อมจะอยู่ข้างคุณทุ กเวลานั่นเอง
“อย่ าทิ้งคนที่ดีอยู่แล้ว เพื่อจะไปคว้าคนที่คิดว่าจะดีกว่า”
ขอบคุณที่มา : chanisara
