ชีวิตคนไม่ใช่ด อกไม้ ที่ร่วงแล้วจะผลิใหม่ในฤดูต่อไป
ร่า งกายก็ไม่ใช่ใบไม้ ที่หลุดจากกิ่งแล้วก็งอกขึ้นใหม่ได้
เราต่างก็มีเพียงหนึ่งชีวิตและหนึ่งร่ างกาย รั กษาเวลาและถนอมร่ างกายนี้ให้จงดี
ชีวิตคนเราไม่อาจรอ เพราะกว่าจะพร้อมอาจหมายถึงสถานีปลายทางแล้ว
สุ ขภาพก็ไม่อาจรอ เพราะวันใดที่สุ ขภาพทรุด
นั่นอาจหมายถึงจุดสิ้นสุดของชีวิตด้วยเช่นกัน
อย่ าเสี ยดายเงิ นท องที่ลงทุนกับสุข ภาพ
ไม่เช่นนั้นจะเป็นเหมือนกับเ งิน 20 บาทที่ควรเสี ยเพื่อฝากรถ
เพราะเมื่อใดที่ถูกขโมย จะได้ไม่ต้องมานั่งเสี ยใจและเสี ยดาย
ด้วยคำพูดที่ว่า “รู้ว่าจะเป็นอย่ างนี้ ยอมจ่าย 20 บาทเสี ยดีกว่า”
ไม่ว่าใครก็ต้องพบกับคำว่าอนิจจัง และมีใครมั่งไม่เคยเจอกับคำว่าทุ กข์
แก้วที่ไม่ร้อน ไม่เคยห่างจากมือ เสมือนชีวิตที่
ไม่เคยเจอกับความเจ็ บป วด ก็ย ากที่จะปล่อยมือ
ยึดในอะไรกันหรือ ? แค่ลมหายใจสูดเข้าจมูกไม่ได้
โลกทั้งใบที่อยู่ในมือก็ต้องคลาย
แม้แต่ร่ างกายที่หวงนักหวงหนา สุดท้ายก็ไร้ราคา
อย่ าปล่อยให้เรื่องที่ควรทำและเรื่องที่อย ากทำ
ไว้กับร่างใหม่ในภายภาคหน้า
เพราะไม่มีใครรู้ว่า กาย าร่างใหม่จะใช่คนอีกหรือเปล่า ?
ตอนมาแม้เธอจะร้องไห้ ตอนไปให้ยิ้มเข้าไว้นะ
ขอบคุณที่มา : postsabaidee
