คน โ ง่ เอาใจไว้ที่ปาก คนฉลาดเอาปากไว้ที่ใจ
คน โ ง่ เอาใจไว้ที่ปาก คนฉลาดเอาปากไว้ที่ใจ คนฉลาดเอาปากไว้ที่ใจจะปากหนัก(ไม่ค่อยจะพูดมาก) คน โ ง่ เอาใจไว้ที่ปาก
ใจมันไม่อยู่ที่ตัวใจมันไปอยู่ที่ปาก มันจึงพูดไปวันยังค่ำ คนฉลาดเอาปากไว้ที่ใจ ความสำคัญของตัวเองที่จะเข้าใจกันไว้
“อัตตัญญูตา” คือ ความรู้จักตน และก็ประพฤติปฏิบัติให้สมกับฐานะของตัว ว่าฐานะของเราเป็น อ ย่ า ง ไร? และวัด บ้าน โรงเรียน สถานที่ราชการ เราควรวางตัว ทำตัว อ ย่ า ง ไร มันมีคนพร้อมหมด
เช่น พ ร ะ เ ณ ร ก็มี ชาวบ้าน นักเรียนก็มี ทหารตำรวจ นายสิบนายพัน ปริญญาตรี โท เอก ก็มี นี่เป็นวิทยฐานะและใครก็ไม่ได้ถือตัวว่าเรามีวิทยฐานะ อ ย่ า ง ไร
อ้นนี้ขอฝากไว้เป็นข้อคิด อยู่พอเหมาะพอดีมีศีลาจารวัตรอันงดงาม สงบเสงี่ยมเจี่ยมตัว การพูดจาปราศัยก็พูดเฉพาะที่จะเป็น ที่ไม่จำเป็นก็ไม่ต้องพูด การที่จะพูดจาอะไรจะต้องนึกคิดพิจารณา เ สี ย ก่อน
ใช้สติสัมปชัญญะไตรตรองให้รอบคอบ เ สี ย ก่อนว่าสมควรหรือไม่ อ ย่ า ง นี้เป็นการดี จะทำอะไร อ ย่ า ให้ขาดสติสัมปชัญญะ อ ย่ า ทำอะไรเหมือนคนตาบอด อ ย่ า ให้เข้าทำนองที่กล่าวว่า
“คน โ ง่ เอาใจไว้ที่ปาก” คือ คิดอะไรก็ไหลออกปากทันที จะไม่ดีส่วน “คนฉลาดเขาเอาปากไว้ที่ใจ”
คือ เวลาเขาจะพูด เขาจะคิดไตร่ตรอง ย้อนแล้วย้อนอีกว่าจะมีผลดี ผล เ สี ย และมีผลกระทบทั้งส่วนตนเองและคนรอบข้าง อ ย่ า ง ไร หรือไม่ ?
ซึ่งเขาจะกลั่นกรอง เ สี ย ก่อนจึงพูดออกมา อันนี้ให้จำใส่ใจเอาไว้ นี้คือ “อัตตัญญุตา” คือการรู้จักวางตนหรือทำตนอ ย่ า ง ไร?
นอกจากรู้จักตน ตั้งตนให้อยู่พอเหมาะพอดี แล้วก็จง พ ย า ย า ม พัฒนาตนเองให้เป็นที่พึ่งของตัวเองได้ด้วย อ ย่ า ได้คอยแต่จะพึ่งพาอาศัยคนอื่น ข้อสำคัญที่สุดคือ
การรู้จักตนเอง ควรที่จะได้นึกเน้นให้มันลึกเข้าไป พ ย า ย า ม ฝึกหัดดัดนิสัยของตัวเอง พ ย า ย า ม ปกครองตนเองให้มันได้ ให้ตนเองเป็นที่พึ่งของตนเองได้จริง ๆ
สุภาษิตท้ายบท
” โมกโข กั ล ย า ณิ ย า สาธุ แปลว่า
การเปล่ง/กล่าว วาจางาม ย่อมยังประโยชน์ให้สำเร็จ”
“มุตวา ตัปปติ ปาปิกัง แปลว่า
คนใดพูดวาจา ชั่ ว ย่อมเดือนร้อน”
ขอบคุณ : พ ร ะ สุพรหม ย า น เถร (ครูบาพรหมา พรหมจักโก) วัดพุทธบาทตากผ้า
