เริ่มแรกนั้นสามีทำงานเป็นช่างปูนในชนบทเมื่อทำงานได้ระยะหนึ่งก็ได้เลื่อนขั้นขึ้นมาเป็นหัวหน้าช่างปูน
หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ได้ก่อตั้งเป็นบริษั ทรับเหม าก่ อสร้างขึ้นมาเป็นของตัวเอง และต่อมาบริษั ท
ก่อสร้างของเขาก็ได้กลายเป็นบริษัทที่มีชื่อเ สียงใหญ่โตพอสมควร
ได้พบปะสังสรรกับคนและสังคมมากขึ้น และสิ่งนี้คือจุดเริ่มต้นที่กลายเป็นจุดเปลี่ยน และเกิดสิ่งยั่ ว ยุ
ในใจของเขาเมื่อกลับมาบ้านเขามองรูปร่างและลักษณะภรรย า ของเขาก็รู้สึกเหนื่อยหน่ ายคิดถึงแต่อดีต
ในช่วงชีวิตที่ลำบากและย ากจน และคิดเอาว่าชีวิตคู่ของทั้งสองคว ร จะ ยุดลงได้แล้ว
เขาจึงฝากเงิ นในบัญชีให้กับภรรย า ของเขา 100 ล้านหยวนซึ่ง (เขาคิดว่าเพียงพอต่อการซื้อบ้านใหม่ในเมือง)
เขาได้วางแผนชีวิตให้กับของภรรย าไว้เพราะหากเขาไม่ทำแบบนี้แล้วเขาจะรู้สึกแ ย่ และรู้สึกว่าเป็นคนไม่มี
ความรับผิดชอบและไม่ต้องการให้ภรรย าต้องลำบากเมื่อเขาขอแย กทางกัน
สุดท้ายเขาก็ได้มาพูดคุยกับภรรย า เธอยอมรับและรับฟังข้อเสนอด้วยแววตาที่สงบ
และถ่อมตนเมื่อถึงกำหนดเวลาที่ต้องย้ายออก ในช่วงบ่ายโมง
เขาบอกภรรย าว่า.. “จะกลับมาช่วยภรรย าย้ ายของ”และเป็นการจบในการใช้ชีวิตที่อยู่ร่วมกันมา 20 ปี
ตลอดช่วงเช้าเขาทำงานด้วยจิตใจที่ว้าวุ่น รีบกลับมาบ้านก็พบว่า…
ภรรย าไม่อยู่ที่บ้าน แล้วพบเพียงแต่กุญแจบ้านพร้อมกับสมุดบัญชีที่เขาฝากเ งิน
ให้จำนวu 100 ล้านหยวนวาง
ไว้พร้อมกับจดหม ายที่เขียนข้อความไว้ว่า…
“ฉันไปแล้วนะ.. ฉันจะกลับไปอยู่บ้านกับแม่ ผ้าปูเตียงซักเสร็จและตากแห้งหมดแล้ว
พับเก็บไว้ให้ที่ห้องแต่งตัวมุมขวาของตู้”
“เวลาอากาศหนาวอย่ าลืมเอาออกมาใช้ ส่วนเสื้อเชิ๊ตแขวนอยู่ในตู้เสื้อผ้า ถุงเท้า
และเข็มขัดเก็บไว้ชั้นล่างของตู้เสื้อผ้านะ..!”
“หลังจากที่ฉันไปแล้วอย่ าลืม.. กินย า กระเพ าะ คุณไม่ค่อยดีฉันให้เพื่อนซื้อย าไว้ให้
คุณน่าจะพอกินถึงครึ่งปี”
“และยังมีอีกเรื่อง..! คุณชอบลืมกุญแจบ้านเป็นประจำฉันเลยฝากกุญแจสำรองไว้
ที่ป้อ ม ย าม ถ้าลืมก็ไปเอาที่ป้อ ม ย ามได้”
“ในตอนเช้าก่อนออกไปทำงานอย่ าลืมปิดหน้าต่าง เพราะถ้าฝนต กจะสาด
เข้าบ้านทำให้พื้นบ้านเปียกและเสี ยได้”
“ฉันทำเกี๊ยวที่คุณชอบไว้ให้อยู่ในห้องครัวกลับมาก็ต้มกินเองได้นะ..”
ล ายมือของเธอในจดหมา ย เขียนได้แ ย่มาก แต่ตัวหนังสือทุ กตัวแสดงถึงความจริงใจสุดซึ้ง
และทำให้เขารู้สึกเจ็ บ ตรงหัวใจ
เขานั่งมองเกี๊ยวที่เธอห่อเก็บไว้ให้เขา ทำให้นึกถึงเมื่อ 20 ปีก่อน นึกถึงช่างปูนจน ๆ
คนหนึ่ง นึกถึงเ สียงสับผักที่เตรียมห่อเกี๊ยวให้เขา
ทำให้เขามีความสุขและสัญญ ากับตัวเองไว้ว่า..“ฉันจะต้องทำให้ผู้หญิงคนนี้มีความสุขที่สุด”
เมื่อคิดได้เขาก็รีบขับรถออกไปตามหาภรรย าทันที!
และได้เจอเธอรอรถอยู่ที่สถานีรถไฟ ร่ างกายเขาเต็มไปด้วยเหงื่อและ พูดออกไปว่า..
“คุณจะไปไหน ผมเพิ่งเลิกงาน เหนื่อยมาทั้งวัน กลับบ้านยังไม่ได้กินข้าว
หน้าที่ภรรย าเขาทำกันแบบนี้หรือไง?”
“ตามผมกลับบ้านเดี๋ยวนี้..!!” เมื่อเธอได้ฟังก็น้ำตาคลอ ค่อย ๆ ลุกขึ้นและเดินตามหลังเขาไป
จากรอยน้ำตากลายเป็นรอยยิ้ม แต่เธอไม่รู้ว่าผู้ชายที่เดินอยู่ด้านหน้าตอนนั้นร้อ ง ไ ห้ หนักมาก.
ขณะที่เขาขับรถตามหาเธออยู่นั้นเขากลั วว่า..จะหาเธอไม่เจอ กลั วว่า..จะต้องสู ญ เ สียเธอไปตลอดชีวิต
เขาได้แต่ด่ า และโท ษ ตัวเองว่า.. ทำไมถึงคิดไม่ได้ทำไมถึงทิ้งผู้หญิงที่เขารักมาก
ผู้หญิงที่อยู่ร่วมทุ กข์ร่วมสุขกันมา
20 กว่าปี ที่กลายเป็นอีกส่วนหนึ่งของชีวิตที่ข าดไม่ได้ความสุขที่แท้จริงไม่ใช่จำนวนเงิ นในสมุดบัญชี
แต่มันคือรอยยิ้มของคนที่รักต่างหากเมื่อคุณได้มีความรักและพบกับคนที่พร้อมจะอยู่เคียงข้างคุณ
ไม่ว่าจะเวลาสุขหรือเศร้ าแล้ว
คุณก็ควรที่จะดูแลใส่ใจให้ความสำคัญกับเขาคนนั้นมาก ๆ สิ่งใหม่ ๆ อาจทำให้คุณรู้สึกตื่นเต้นแต่
สิ่งที่จะทำให้คุณสงบและสบายใจได้ก็คือคนที่พร้อมจะอยู่ข้างคุณทุ กเวลานั่นเอง
ขอบคุณที่มา : 108resources
