จงเป็นดั่งน้ำนิ่งที่ไหลลึก และเป็นน้ำลึกที่ไร้ เ สี ย ง เรื่องมีอยู่ว่าพ่อชวนลูกออกไปเดินเล่นในป่า
ระหว่างทางพ่อหยุดเดินแล้วถามลูกว่านอกจาก เ สี ย งนกร้ องแล้ว ลูกได้ยิน เ สี ย งอะไรอีกลูกหยุดเดิน
แล้วฟังก่อนจะตอบว่า นอกจาก เ สี ย งนกร้องแล้ว ยังมี เ สี ย งรถม้าวิ่งอยู่พ่อบอกว่า ถูกต้องแล้ว และ
นั่นเป็นรถม้าที่ไม่ได้บรรทุ กอะไรลูกแปลกใจจึงถามพ่อว่ารู้ได้ไงว่านั่นเป็นรถม้าเปล่าพ่อตอบว่า
ฟังจาก เ สี ย ง เพราะ รถม้ายิ่งว่างเปล่า เ สี ย งก็จะยิ่งดัง พอโตขึ้นทุ กครั้งที่เจอคนที่ชอบคุย โ ม้
โ อ้อ วด พูดจาโ อ หัง ชอบพูดข่ มคนอื่น ถือตนเป็นใหญ่เขามักจะมีความรู้สึกเหมือนพ่อมายืน
กระซิบอยู่ข้างหูว่า รถม้ายิ่งว่างเปล่า เ สี ย งก็จะยิ่งดังคนที่มีความเชี่ ยวชาญในการเดินข้ามห้วยน้ำลำธาร
ก่อนที่จะลุยลงน้ำเขามักหยิบหินขึ้นมาก้อนหนึ่งแล้วปาไปในน้ำเพื่อเป็นการคาดคะเนความลึก
ของน้ำละอองน้ำยิ่งกระจายสูงขึ้นเท่าไหร่ น้ำในลำธารก็จะยิ่งตื้นเท่านั้นในทางตรงกันข้ามถ้าละอองน้ำกระเซ็น
ขึ้นมายิ่งน้อยฉันใดแล้วยังบวกกับกระแสน้ำที่ไหลเงียบสนิท พึงสังวรได้เลยว่าน้ำจะยิ่งลึก
มากขึ้นฉันนั้นจำไว้ น้ำนิ่งไหลลึก น้ำลึกไร้ เ สี ย งรถม้ายิ่งว่างเปล่า เ สี ย งก็จะยิ่งดัง
ดั่งเช่นคนเราคนมีดีแต่ไม่ทำตัวให้โด่ดเด่นไม่โ อ้ อ ว ด บารมี นั่นเป็นวิถีคนจริงหากนำเอาหลักการเหล่านี้มาเปรียบเปรย
กับบุคคลที่เราพบเจอจะสังเกตุได้ว่าคนใจเย็นเวลาสนทนากับคนอื่นมักจะ ส า ม า ร ถ หลีก เ ลี่ยงการขั ดแย้ง
กับคู่สนทนาแถมยัง ส า ม า ร ถซึมซับรับรู้ถึงความคิดเห็นของคนอื่นแทนที่จะดัน ทุ รั ง
เอาแต่ความคิดเห็นตนเป็นใหญ่อยู่ฝ่ายเดียวคนที่ก้าวเดินด้วยความใจร้อน มักมองไม่เห็นตะปูบนพื้นฉันใดคนที่เต็มไปด้วยความวิ ต ก กังวล
ก็ไม่รู้จักรสชาติของวันชื่นคืนสุขฉันนั้นปฐพีนี้ไม่มีไรใหญ่เกินมหาสมุทร
แต่เหนือสุดกว้างใหญ่กว่าคือเวหาแม้นเวหาจะยิ่งใหญ่ครอบจักรวาล แต่ยังกว้างสู้จิตมนุ ษย์มิได้เลย
ขอขอบคุณที่มา จาก ขจรศักดิ์
