หลายๆคน ให้ความสำคัญของคนนอกบ้าน ก่อนคนในบ้านอยู่บ่อยครั้ง ยิ่งถ้าเป็นพ่อแม่ของเรา บางครั้งเราเองนั่นแหละ ที่ละเลยความรู้สึกท่าน ละเลยสิ่งต่างๆที่เราควรใส่ใจ และให้ความสำคัญกับท่าน
อ ย่ า เ ปรี ย บ ว่า พ่อแม่ ของเรา เหมือนคนเฝ้าบ้าน ต้นไม้ที่ยิ่ง แ ก่ นั้นก็ยิ่งมี ร า กเยอะ เหมือนกับพ่อแม่ของเรา ยิ่ง แ ก่ ช ร า ก็ยิ่งพูดมาก เหมือนคนโบราณที่กล่าวเอาไว้ว่า ในบ้านมีผู้ ช ร าที่เป็นเสมือน “ของล้ำค่า”
ที่มีค่ายิ่งนัก อ ย่ า เห็นเพียงท่านเป็นคนเฝ้าบ้าน อ ย่ า เห็นท่าน เป็นเพียงคน แ ก่ คนหนึ่ง
ก่อนนั้น คนเฝ้าบ้านคนนี้นี่แหละ เป็นคนสอนให้พูด
ก่อนนั้น.. ที่เ คี้ ยวข้าวไม่เป็น คนเฝ้าบ้านคนนี้นี่แหละ.. ที่คอย เ คี้ ย วข้าว บ ด ข้าวให้ทาน
ก่อนนั้น.. ที่เดินไม่เป็น คนเฝ้าบ้านคนนี้ไงล่ะ ที่เป็นคนคอยจูงมือหัดเดิน
ก่อนนั้น.. ที่กินข้าวเหลือ คนเฝ้าบ้านคนนี้นี่แหละ.. ที่เอามากิน โดยไม่บ่นสักคำ
ก่อนนั้น.. ที่ล้ างก้ น ตัวเองไม่เป็น คนเฝ้าบ้านคนนี้ไง ที่ล้ างให้โดยไม่ รั ง เ กี ยจ
เวลาใส่บาตร… ท่านคนนี้ใส่ด้วยจิตนอบน้อม ย ามใส่บาตร พ ร ะ พ่อ พ ร ะ แม่ใส่ด้วยจิตนอบน้อมหรือไม่ ย ามเรียกลูกหลานกินข้าวท่านเรียกด้วยคำพูดอันอ่อนหวาน ย ามเรียกพ่อแม่ท่านกินข้าว เรียกด้วยน้ำเสี ยง อ ย่ า ง ไรกัน
แล้วในตอนนี้… คนที่เคยสำคัญที่สุดในชีวิตยังสำคัญที่สุดในใจคุณอยู่ไหม หรือกลายเป็นแค่เพียง คนเฝ้าบ้าน ความภาคภูมิใจที่ท่านเคยมีนั้น คุณทำ ล า ย ไปแล้วหรือ “คิดถึงพ่อแม่จังเลย”
ขอขอบคุณ JellyWalker
