วันที่ 2 มีนาคม ที่ผ่ านมา เป็นงานฉลองวันเกิดครบรอบ 80 ปีของแม่ เป็นช่วงเวลาที่ผ่ านมาย าวนานเหลือเกิน แม่ได้ให้กำเนิดลูกชาย 4 คน และยังช่วยเลี้ยงดูหลานอีก 8 คน เท่ากับว่า ในชีวิตนี้ของแม่ได้เลี้ยงดูลูกหลานมาด้วยความรักทั้งหมดถึง 12 คน
จนถึงตอนนี้ แม่ก็อายุมากแล้ว คอยมองดูสีหน้าของลูก ๆ เพื่อความอยู่รอดของตัวเอง เมื่อสี่ห้าปีก่อน ตอนที่พ่อของพวกแกได้จากไปแล้ว แม่ก็รู้สึกได้ถึงความ รำคา ญที่พวกแกปฏิบัติตนต่อแม่ และยิ่งมากขึ้นทุ กวัน
ตอนที่พ่อจากไปแรก ๆ แม่หวังว่า จะมีลูกสักคนที่จะรับแม่ไปอยู่ด้วย เพราะแม่นั้น อย ากจะใช้ชีวิตในช่วงสุดท้ายนี้ อยู่กับลูก ๆ เหลือเกิน แต่รอจนเวลาผ่ านไปสองเดือน
ก็ไม่มีใครรับแม่ไปอยู่ด้วยเลย แม่จำต้องทำใจยอมรับสภาพของความเป็นจริง แต่ก็ยังโ ชคดีที่ลูกหลานยังพอมีน้ำใจคอยผลัดกันมาเป็นเพื่อนแม่ที่บ้านทุ กคืน มีหน้าที่กันคนละสัปดาห์ ทำให้แม่ไม่คิดมาก
จริง ๆ อายุก็ปูนนี้แล้ว คงไม่มีอะไรให้ต้องกังวลอีกแล้วแหละ แต่มาถึงตอนนี้ สิ่งที่แม่กลัวที่สุดคือ.. ความเหงา ลูก ๆ ของแม่ทุ ก ๆ คน พวกแกมาอยู่เป็นเพื่อนแม่
ในฐานะของคนเป็นแม่ รู้สึกขอบคุณในน้ำใจของพวกแกที่มอบให้ในครั้งนั้น ช่วงแรก ๆ ทุ กอย่ างดูดี มีความเอื้ออาทรให้แม่อยู่บ้าง แต่พอนานวันเข้า สีหน้าพวกแกกลับดูไม่อย ากจะมาอยู่ดูแล พอเข้ามาถึงบ้านแม่ ไม่มีคำทักทายสักคำ เวลาออกจากบ้านคำบอกลาสักคำก็ไม่มีเช่นกัน
เหมือนเราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ไม่มีความผูกพันกันเลยแม้แต่น้อย แม่ก็ไม่กล้าพูดความรู้สึกออกไปตรง ๆ คิดว่าพวกลูก ๆ คงรำค า ญ หรือ รั ง เ กี ย จ
ถึงแม้แม่จะพย าย ามไม่ไปยุ่งเกี่ยวชีวิตส่วนตัวของพวกแกเลย แต่พวกแกทุ กคนก็ค่อย ๆ ห่างหายจากบ้านแม่ไปทีละคน สุดท้ายไม่มีใครแวะมาเยี่ยมเยียนแม่อีก มีแต่ความเหงา มามอบให้แม่แบบไม่ทันตั้งตัว
ทำให้แม่รู้ว่าต่อไปนี้ต้องเดินด้วยเท้าตัวเองทุ กฝีก้าว ต้องพึ่งพาตัวเองทุ กอย่ างด้วยสองมือของแม่เอง ยอมรับว่ามันย ากสำหรับแม่พอสมควร ยิ่งคนในวัย 80 ปีแล้วด้วย
ในงานวันเกิดลูกหลานอวยพรให้แม่ว่า
“ขอให้แม่มีอายุมั่นขวัญยืนเป็นร้อย ๆ ปี” แม่ได้แต่คิดว่า ชีวิตที่เต็มไปด้วยความเหงา และ เ ศ ร้ า ห ม อ ง นั้น จะมีอายุยืนย าวไปทำไม
แม่ฝันถึงพ่อของพวกแก พ่อยิ้มและบอกกับแม่ว่า..
“ไปกันเถอะ พ่อมารับแล้ว ไปกับพ่อแล้วแม่จะได้ไม่เหงา” ร่า งกายแม่ค่อย ๆ เ สื่อมลงทุ กวัน แม่รู้ตัวว่ามันคงใกล้ถึงเวลาแล้ว จึงตัดสินใจเขียนจดหมายฉบับนี้ทิ้งไว้ มีคำพูดที่แม่อย ากจะบอกกล่าวก่อนจากไปว่า
“แม่เ สียใจที่สุด หากชาติหน้ามีจริง ขออย่ าให้พวกเราต้องมาเจอกันอีกเลย การได้พบเจอลูก ๆ เป็นเรื่องที่ดี แต่การที่จะให้แม่ลืมลูก ๆ ไปนั้น เป็นเรื่องที่ทำใจได้ย าก”
ความผูกพันของความเป็นแม่ลูกระหว่างเรา ก็คงจบลงเพียงเท่านี้ขอให้ทุ กอย่ างจบลงแค่ชาตินี้ชาติเดียว คิดว่ามันก็เกินพอแล้วจากแม่..
ไม่นาน คุณแม่ท่านนี้ก็ได้จากโลกนี้ไป โดยที่ในมือถือรูปที่ถ่ายไว้กับสามี ในรูปใบนั้น มีเพียงแค่สองสามีภรรย า ยืนเคียงคู่กันเท่านั้น
ขอบคุณที่มา : ส บ า ย ต า
