“ยิ่งรั้ง ยิ่งมีแต่เ จ็ บ” ยื้อไม่ไหวก็ปล่อยไปเถอะ

ช่วงหลายปีที่ผ่ านมา ฉันกำลังเดินอยู่บนถนนเล็ก ๆ ที่สองข้างทางเป็นเหว

ฉันเดินตามคน ๆ นึง เดินตามด้วยความซื่อสัตย์อย่ างไม่มีข้อแม้

ตลอดทางฉันเห็นแต่แผ่นหลังของเค้า ฉันก็ตามไปอย่ างเชื่อใจ เขาก็หันมามองฉันเป็นพัก ๆ

ฉันเองที่เป็นคนตัดสินใจเลือกมาเดินตามเขา ฉันจึงเดินต่อไปเรื่อย ๆ

ระหว่างทาง ฉันไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ แต่เขาก็ได้โรยเศษแก้วทิ้งไว้บนพื้น

ขณะที่เดินตาม ฉันไม่เคยระ วังตัวใด ๆ เพราะตามองอยู่แต่ที่หลังของเค้าด้วยความไว้ใจ

ฉันรู้สึกเ จ็บที่เท้าแล้ว แต่ฉันก็ยังเดินตามต่อ

การขอโ ทษและการให้อภั ยเกิดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า แต่เค้าก็ยังทำอีก

จนในที่สุดพื้นที่เราเดิน ก็เต็มไปด้วยเศษแก้วชิ้นเล็ก ๆ มากมาย

ที่คอยทิ่มตำเท้าฉันอยู่ตลอดทุ กก้าวที่เดิน

แน่นอนว่ามันก็มีบางช่วงที่เป็นพื้นดินธรรมดา บางช่วงที่เป็นพื้นหญ้านุ่ม ๆ บ้าง

แต่เดินไปไม่นานก็กลับไปเจอเศษแก้วอีก

ที่ตลกคือ ฉันก็ยังคงทนเดินต่อไปเรื่อย ๆ เพราะคิดเ สียดายที่อุตส่าห์เดินตามมาตั้งนานแล้ว

และด้วยความหวังจากเ สียงของเค้าที่ตะโกนมาเรื่อย ๆ ว่าเค้าจะหยุดการกระทำแบบนี้แล้วนะ

ความเจ็ บป วดมันเพิ่มขึ้นมาอีก เมื่อมีเ ด็กคนนึงเกิดขึ้นมา

จากที่เดินด้วยน้ำหนักเราคนเดียว กลายเป็นต้องเดินโดยอุ้มลูกไว้ที่แขน

เพื่อไม่ให้เค้าโดนเศษแก้วไปด้วย ลูกโตขึ้นทุ กวัน น้ำหนักก็มากขึ้นทุ กวันตามไปด้วย

ในที่สุดเราก็เดินมาจนถึงทางแยก 2 ทาง คือทางตรงทางเดิม

ที่แม้จะมีเศษแก้วปะปรายให้เห็น แต่ก็ยังคงมีแผ่นหลังที่คุ้นเคย

กับรอยยิ้มจริงใจของเค้า ที่เหมือนคอยให้ความหวัง ว่าเค้ากำลังจะเลิกโรยเศษแก้วแล้ว

หรือจะเลี้ยวออกไปอีกทาง ที่มันมืดมาก ๆ และไม่รู้จะมีอะไรอยู่ข้างหน้า

ในใจคิดว่าไม่ว่าจะเลือกทางไหน เราจะพาลูกไปด้วย

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เราจะไม่ปล่อยลูกแน่นอน

ที่ทางแยก ฉันมองลงไปที่เท้าตัวเอง ตอนนี้มันดูไม่เหมือนเท้าอีกต่อไป

มันเต็มไปด้วยบ าดแ ผลนับไม่ถ้วน มันเจ็ บ มันชา วนไปเรื่อย ๆ

วันนี้ฉันตัดความเ สียดายเวลาที่ผ่ านมาไว้ที่ตรงทางแยกนั้น

แล้วเลือกเดินทางใหม่ ทางที่ไม่มีใครเดินนำหน้า และไม่ได้เดินตามใครอีก

มันทั้งมืด ทั้งไม่รู้จักเส้นทาง และไม่รู้จะเจอกับอะไรอีก

แต่อย่ างน้อยที่สุด ทางนี้ก็ไม่มีเศษแก้วอีกแล้ว

แน่นอนว่าเมื่อไม่มีเศษแก้ว ฉันจึงกล้าที่จะวางลูกลงกับพื้น

แล้วจับมือกันเดินแทนการอุ้ม ฉันรู้สึกดีขึ้นอย่ างประหลาด

จากที่เป็นแต่ผู้ตามที่ซื่อสัตย์ ฉันรู้ทันทีว่าตอนนี้ ฉันต้องมาเป็นผู้นำที่เข้มแข็งแทนในวินาทีนี้เลย

เพราะฉันกำลังจะมีเ ด็กอีกคนนึงเดินตามหลังของฉัน

ตอนนี้ฉันยังเดินต่อไม่ค่อยไหวเลย

จากนี้ฉันอาจจะนั่งลง

ใช้เวลาในการรัก ษาเท้าไปซักพัก

แต่ไม่นานหรอก ฉันจะลุกขึ้นแล้วเดินต่อ

เดินไปในทางที่มืด ๆ นี่แหละ

เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า

ฉันยังอยู่ ฉันยังไม่เป็นไร ฉันจะไปต่อ

ฉันจะไปได้โดยไม่ต้องเดินตามใครอีก

และฉันไม่กลัวอะไรอีกแล้ว

ขอบคุณที่มา : ยิ้ ม ล ะ มุ น