เราเองก็อายุมากขึ้นเรื่อยๆ บั้ น ปลายชีวิตใกล้มาถึง เราเองก็จงโ มโ หให้น้อยลง
ใช้ชีวิตที่เหลือ ให้มีความสุขดีกว่า ช่วงชีวิตคนเรา หากเรามีชีวิตอยู่
ยังไงเราก็ต้องอ่อนล้าไปตลอด นั่นเพราะชีวิตเราคือการก้ าวเดิน
ไม่ว่าจะย ากลำบ ากแค่ไหน ทั้งชีวิตยุ่งมาแทบตลอดชีวิต หาเงิ นมาได้แค่ไหน
ก็ต้องมีใช้ไป สมบัติจำเป็นต้องมีเท่าไหร่ ถึงเรียกว่า มีผืนป่า และภูเขาแห่งเงิ นท อง
แลกกับสุ ขภาพหรือความดูแล ร่า งกายตนเองไม่ได้ สมบัติล้ำค่าบนโลกนั้นหา ย าก
แต่ว่าสุข ภาพที่ดีนี่แหละ ที่หาย ากกว่า ซื้ อที่ไหนไม่ได้ ใช้จ่าย อดออม
ตอนแ ก่ไม่มีใครมาแลดู เราจงรู้จักใช้ชีวิตอย่ างรอบคอบให้ดีที่สุด แล้วสุดท้ายความสุข
คือการปล่อยวาง หิวก็กิน ง่วงเราก็นอน หากคิดจะปล่อยวาง แล้วทั้งชีวิตของคุณ
ก็จะสุขใจ แต่หากมีชีวิตอยู่ ไม่กล้าใช้เงิ น สุดท้ายเงิ นที่หามาได้
พอคุณหมดลมก็เป็นเพียงกระด าษที่ไม่มีค่าอะไร
เ งินท อง เป็นสิ่งจำเป็น ใช้สำหรับการใช้จับจ่าย ส่วนบ้าน เป็นที่อยู่อาศัยให้เรา
รถ เป็นการ คมนาคมขนส่งไม่ว่า ส ร ร พ สิ่งพวกนี้
จะเป็นสิ่งดีหรือไม่อย่ างไร ขอให้ห ว งแค่ “ใบหน้า”
ของคนในครอบครัวว่าเขามี “รอยยิ้ม” หรือไม่ก็พอ
อยู่อย่ างเรียบง่ายนิด สับสนหน่อย เบิกบ าน อยู่อย่ างมีความสุข
คนๆ หนึ่งจะเดินได้ไกลขนาดไหนไม่รู้ กุญแจสำคัญ คือ
ใครกัน จะเดินอยู่เคียงข้างคุณ ในวันข้างหน้า แต่ฉันจะเดินเคียงข้างคุณเอง จำไว้!
ขอบคุณที่มา : tamnanna
