อีกหนึ่งเรื่องราว ของการ หย่ าร้าง ที่เป็นข้อคิดดี ๆ เป็นบทความที่เตื อนสติได้ดีมาก ๆ เลย
เรื่องราวได้บอกถึงการมีความรักตลอดระยะเวลานานถึง 8 ปี
จนกระทั่งวันที่ตัดสินใจแยกทาง โดยเจ้าของบทความเป็นครูสาวหน้าตาดี
ซึ่งได้โพสต์เอาไว้ว่าช่วงหลายปีที่ผ่ านมาฉันกำลังเดินอยู่บนถนนเล็ก ๆ
ที่สองข้างทางเป็นเหว ฉันเดินตามคนๆนึงด้วยความซื่อสัตย์อย่ างไม่มีข้อแม้
ตลอดทางฉันเห็นแต่แผ่นหลังของเค้า ฉันก็ตามไปอย่ างเชื่อใจ เขาก็หันมามองฉันเป็นพัก ๆ
ฉันเองที่เป็นคนตัดสินใจมาเลือกมาเดินตามเขา ฉันจึงเดินต่อไปเรื่อย ๆ
ระหว่างทาง ฉันไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ แต่เขาก็ได้โรยเศษแก้วทิ้งไว้บนพื้น
ขณะที่เดินตาม ฉันไม่เคยระวั งตัวใด ๆ
เพราะตามองอยู่แต่ที่หลังของเค้าด้วยความไว้ใจ ฉันรู้สึกเ จ็บที่เท้าแล้ว แต่ฉันก็ยังเดินตามต่อ
การขอโ ทษและการให้อภั ยเกิดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า แต่เค้าก็ยังทำอีกจนในที่สุด
พื้นที่เราเดินก็เต็มไปด้วยเศษแก้วชิ้นเล็ก ๆ มากมาย
ที่คอยทิ่มตำเท้าฉันอยู่ตลอดทุ กก้าวที่เดิน แน่นอนว่ามันก็มีบางช่วงที่เป็นพื้นดินธรรมดา
บางช่วงที่เป็นพื้นหญ้านุ่มๆบ้าง
แต่เดินไปไม่นานก็กลับไปเจอเศษแก้วอีก ที่ตลกคือ
ฉันก็ยังคงทนเดินต่อไปเรื่อยๆ เพราะคิดเสี ยดายที่อุส่าต์เดินตามมาตั้งนานแล้ว
และด้วยความหวังจากเสี ยงพูดของเค้า ที่ตะโกนม เรื่อยๆว่าเค้าจะหยุดการกระทำแบบนี้แล้วนะ
ความเจ็ บป วดมันเพิ่มขึ้นมาอีก เมื่อมีเด็ กคนนึงเกิดขึ้นมาจากที่
เดินด้วยน้ำหนักเราคนเดียวกลายเป็นต้องเดิน
โดยอุ้มเด็ กคนนี้ไว้ที่แขนเพื่อไม่ให้เค้าโดนเศษแก้วไปด้วย เด็ กโตขึ้นทุ กวัน
น้ำหนักก็มากขึ้นทุ กวันตามไปด้วย
8 ปี..ในที่สุดเราก็เดินมาจนถึงทางแยก
ทางแยก 2 ทาง คือทางตรงทางเดิมที่แม้จะมีเศษแก้วปะปรายให้เห็น
แต่ก็ยังคงมีแผ่นหลังที่คุ้นเคยกับรอยยิ้มจริงใจของเค้าที่เหมือน
คอยให้ความหวังว่าเค้ากำลังจะเลิกโรยเศษแก้วแล้วหรือจะเลี้ยวออกไปอีกทาง
ที่มันโคตรมืดและไม่รู้จะมีอะไรอยู่ข้างหน้า
ในใจคิดว่า ไม่ว่าจะเลือกทางไหนเราจะเอาเ ด็กคนนี้ไปด้วย
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเราจะไม่ปล่อยเ ด็กแน่นอน ที่ทางแยก…ฉันมองลงไปที่เท้าตัวเอง
ตอนนี้มันดูไม่เหมือนเท้าอีกต่อไป มันเต็มไปด้วยบ าดแผลนับไม่ถ้วน
มันเจ็ บ มันชา แล้วกลับมาเ จ็บอีก วนไปเรื่อย ๆ
วันนี้….ฉันตัดความเสี ยดาย 8 ปีที่ผ่ านมาไว้ที่ตรงทางแยกนั้น แล้วเลือกเดินทางใหม่
ทางที่มันโครตจะมืดและไม่รู้จะเจอกับอะไรอีกแต่อย่ างน้อยที่สุดทางนี้ก็ไม่มีเศษแก้วอีกแล้ว
แน่นอนว่า เมื่อไม่มีเศษแก้ว ฉันจึงกล้าที่จะวางเด็ กลงกับพื้น
แล้วจับมือกันเดินแทนการอุ้มฉันรู้สึกดีขึ้นอย่ างประหลาด
จากที่เป็นแต่ผู้ตามที่ซื่อสัตย์ ฉันรู้ทันทีว่าตอนนี้ฉันต้องมาเป็นผู้นำที่เข้มแข็งแทนในวินาทีนี้เลย
เพราะ ฉันกำลังจะมีเ ด็กคนนึงเดินตามแผ่นหลังของฉัน
ตอนนี้ฉันยังเดินต่อไม่ค่อยไหวเลย จากนี้ฉันอาจจะนั่งลงใช้เวลาในการรั กษาแผลที่เท้าไปซักพัก
แต่ไม่นานหรอกฉันจะลุกขึ้นแล้วเดินต่อ เดินไปไ อ้ทางที่แม่งโคตรมืดนี่แหล่ะ
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า…
ฉันยังอยู่ ฉันยังไม่ต าย ฉันจะไปต่อ ฉันจะไปได้โดยไม่ต้องเดินตามใครอีก
และฉันไม่กลัวอะไรอีกแล้ว
ขอบคุณที่มา : profession-j55
