เมื่อฉันจากโลกนี้ไป…
วันที่ฉัน ต า ย
คนที่แค้นฉัน
พากันร้องรำทำเพลง หัวเราะดีใจ
คนที่รักฉัน
พากันร้องไห้ระงม
วันที่ฝังร่างของฉัน
คนที่แค้นฉัน
มองไปที่หลุมศ พ แล้วยิ้มเย้ยที่มุมปาก
คนที่รักฉัน
ได้แต่เบือนหน้าหนี ไม่อย ากเห็นร่างของฉันที่กำลังจะถูกดินกลบหน้า
หนึ่งปีผ่ านไป..
ฉันเหลือแต่โครง ก ร ะ ดู ก
ห ลุ ม ศ พ ถูกพายุลมฝนซัดสาด
คนที่แค้นฉัน
นาน ๆ เขาพูดถึงฉันที พูดทีไรเขาก็รู้สึกนึกชิงชังฉันอยู่
คนที่รักฉัน
ไม่รู้จะบอกความในใจกับใคร จึงได้แต่ร้องไห้เดียวดายในค่ำคืนนั้น
สิบปีให้หลัง..
คนที่แค้นฉัน
ยังพอจำชื่อของฉันได้ แต่แทบจะจำใบหน้าของฉันไม่ได้แล้ว
คนที่รักฉัน
เมื่อใดที่นึกถึงฉัน พวกเขาพากันนิ่งเงียบไปสักครู่
การดำเนินชีวิต ทำให้เขาไม่อาจที่จะหมกมุ่น คิดถึงแต่เรื่องของฉันได้อีกต่อไป
หลายสิบปี ผ่ า น ไป..
หลุม ศ พ ของฉัน
ยังคงถูกลมฝนพายุซัดกระหน่ำไม่เคยเปลี่ยน
คนที่แค้นฉัน
ร่างของเขาก็ถูกฝังลงในป่าช้าเดียวกัน
คนที่รักฉัน
ก็ถูกฝังไว้ในป่าช้าเดียวกับฉันเช่นกัน
ฉันกลายเป็นความว่างเปล่าของโลกใบนี้…
สิ่งที่ฉันหวงแหน รักนักรักหนา
ถูกเปลี่ยนมือไปเป็นของคนอื่น
สิ่งที่ฉันพย าย ามหามาทั้งชีวิต
แม้แต่ต้นหญ้าเพียงต้นเดียว ฉันก็เอาติ ดตัวไปด้วยไม่ได้
แ ก่งแ ย่งช่วงชิงกันไปไย
ย ามอนิจจังมาเยือน ทุ กสิ่งล้วนว่างเปล่า
สั่งสมคุณธรรมความดีไว้บ้าง
เมื่อถึงเวลาไป ให้คนข้างหลังได้ระลึกหา
ให้เสบียงในภพหน้าไม่ข าดพร่อง
เพราะถึงเวลานั้น อย ากทำก็สาย ละอายก็ช้า.. เสี ยแล้ว
ขอบคุณที่มา : na-aan
