มีอยู่ว่าผู้หญิงคนหนึ่ง ได้ระบายปัญหาของตนกับอาจารย์ชื่อ “เซ็น” ว่าหลายปีก่อน
สมัยเธอเป็น สาวแรกรุ่นนั้นเธอได้แต่งงาน กับสามีที่อายุห่างกัน
ประมาณ 10 ปี ในตอนนั้นสามี ของเธอดูยิ่งใหญ่มากในสายตาของเธอ
เธอชื่นชมและยกย่องสามี ของเธอมาก แต่หลังจากอยู่กินกันมาหลายปี
เขาก็เปลี่ยนไปไม่เหลือความอลังการ น่าเกรงขาม ไม่เหลือซึ่ง
ความน่าสนใจเหมือนครั้งอดีตอีกแล้ว
เธอถาม อาจารย์เซ็น ว่าเป็นเพราะเหตุใดหรือการแต่งงาน
มันคือ สุสา น ของความรัก ใช่หรือเปล่าเมื่อเธอเล่าจบอาจารย์เซ็น จึงบอกกับเธอว่า
“เธอจงตาม อาตมามา” อาจารย์เซ็น พาเธอมายืนอยู่หน้า ภูเขาลูกหนึ่งแล้วถามว่า
“ภูเขาลูกนี้ เป็นอย่ างไรบ้าง” เธอบอกไปว่า “สูงใหญ่ ตระหง่านตาและสวยงามเป็นที่สุด”
เธอบอกงั้น อาจารย์จึงกล่าวต่อ ว่า “ตามอาตมา ขึ้นเขาเถอะ” โดยตลอดทางไม่มีเสี ยงพูดคุยใด ๆ
มีแต่เดินกับเดินเธอ เริ่มเหนื่อยและอ่อนล้า อีกทั้งทางเดินที่ขรุขระ เธอจึงบ่นอะไรเยอะแยะ ออกมา
เมื่อถึงยอดเขา อาจารย์เซ็นบอกเธอไปว่า “นี่คือภูเขาที่เธอ เห็นเมื่อสักครู่นี้” เธอได้ระบาย
ความรู้สึกออกมาว่า ภูเขาลูกนี้มันไม่สวยเลยนะ ทางเดินก็มี แต่หิน ต้นไม้ก็ไม่สวย ดู ๆ แล้ว
ภูเขาลูกโน้น สวยกว่าซะอีก เลยอาจารย์เซ็นหัวเราะ ขึ้นมาและก็กล่าวว่าตอนที่เป็น แฟนกัน
ก็เหมือนกับมองภูเขา จากที่ไกล ในสายตา มีแต่ความชื่นชม เลื่อมใส เมื่อพอแต่งงานแล้ว
ก็เหมือนกับการขึ้นเขาสิ่งที่เธอได้เห็นคือ ความปกติธรรมดาของกันและกัน เมื่อขึ้นมา
ถึงยอดเขาสายตาของเธอ ก็เห็นแต่ ภูเขาลูกอื่น ไม่เห็นภูเขาลุกเดิม ที่จริงแล้วภูเขาไม่ได้เปลี่ยน
แต่เป็นเธอต่างหาก ที่เปลี่ยนเพราะใจ เธอเปลี่ยนแววตาของเธอจึงเปลี่ยนไป เมื่อหมดซึ่งความชื่นชม
ภูเขาก็ไม่ยิ่งใหญ่อีกต่อไป เธอปรักปรำพร่ำ บ่นมากเท่าใดความเสี ยหาย ก็มีมากเท่านั้น
เพราะอะไรเธอ จึงสามารถยืนอยู่บนยอด
เขาลูกนี้และเห็นภูเขาลูกอื่นก็เพราะ เธอเหยี ย บ อยู่
บนภูเขาลูกนี้เธอควรสำนึกคุณไม่ใช่ปรักปรำนะ
ขอบคุณที่มา : verrysmilejung
